چربی ها

نقش چربی ها در تغذیه ورزشی

قبلا در مورد انواع چربی ها و عملکرد آنها در بدن صحبت شد . با توجه به جدول زیر می توانید انواع چربی ها و منابع کسب آنها و درصد نیاز روزانه به آنها را مطالعه کنید .

انواع چربی ها

 نوع چربی نمونه ها میزان نیاز روزانه
چربی های تکاشباع نشده زیتون ، کانولا ، بادام زمینی ، آجیل ها و آووکادو ۱۰ تا ۱۵ درصد کالری روزانه
چربی های چند اشباع نشده امگا ۳ در ماهی های چرب مثل تن ، سالمون ، ساردین ، روغن ، دانه کتان ، روغن کانولا و گردو ، امگا ۶ در ذرت ، آفتابگردان ، آجیل ها و تخمه ها تا ۱۰ درصد کالری روزانه
چربی های اشباع شده گوشت و مرغ ، کره ، پنیر و شیر چرب ، نارگیل ، روغن نخل ، غذاهای فراوری شده ، چیپس و کراکر تا ۱۰ درصد کالری روزانه
چربی ترانس کره گیاهی ، روغن های نباتی ، شیرینی ها ، سرخ کردنی ها ، مقادیر کمی از آن در گوشت و مرغ و لبنیات وجود دارد . کمترین مقدار ممکن

 

سوخت و ساز چربی ها در زمان استراحت :

مهمترین سوخت بدن در زمان استراحت چربی ها هستند . چیزی نزدیک به ۶۰ درصد اما میزان مطلق کالری سوخته شده بسیار اندک است .

به دلیل اینکه مولکول های اسید چرب از نظر ساختاری فقر اکسیژن دارند نسبت به کربوهیدرات ها اکسیژن بیشتری برای سوختن نیاز دارند (تنفس عمیق در شب دلیل بر این نکته است)

البته هم درزمان استراحت و هم بعد از مصرف غذا تبادل میزان تنفس افزایش می یابد و دو عامل مهم در این مورد سهیم اند :

۱ – در این حالت میزان کلی تولید چربی بر تجزیه آن پیشی می گیرد

۲ – افزایش دی اکسید کربن در حین مراحل اولیه تجزیه گلوکز موسوم به گلیکولیز .

نکته دیگر این است که هورمون انسولین هر دو واکنش بالا را تحریک می کند .

سوخت و ساز چربی ها در حین ورزش :

مصرف اسیدهای چرب ذخیره شده که از طریق تری گلیسیریدهای ذخیره در عضله آزاد می شود با فعالیت جسمانی سرعت می گیرد .

دو عامل مهم ، یکی شدت ورزش و دیگری حجم ورزش اثرات مهمی دارند و همچنین سازگاریهای جسمانی ورزشکاران یعنی افزایش تعداد ضربان و افزایش تارهای عضلانی یکی دیگر از عوامل مهم موثرند .

رابطه نزدیکی بین مصرف چربی ها و مدت زمان و حجم تمرین وجود دارد . هرچه قدرت مدت زمان ورزش با سرعتی کم تا متوسط بیشتر باشد تجزیه و مصرف بیشتر چربی هاست و هرچه شدت ورزش بیشتر باشد میزان مصرف چربی به همان نسبت کمتر خواهد بود .

افزایش فرایند لیپولیز در خون در ورشهای ملایم تا متوسط دلیل علمی بر این مورد است .

همچنین در ورزشهایی با شدت بالا که سوخت و ساز هوازی قند سوز دارند نیز پس از تمرین و در زمان بازیابی بدن را در فاز چربی سوزی قرار می دهند .

میزان مصرف چربی :

چربی برای تعداد زیادی از اعمال حیاتی مورد نیاز است بلکه در تامین انرژی ورزشی نیز سهم زیادی دارند .

میزان توصیه شده مصرف چربی ۲۰ تا ۳۰ درصد انرژی دریافتی است که این درصد در بین چربی های اشباع شده نباید از ۱۰ درصد تجاوز کند .

با این حال میزان مصرف چربی در روز برای بعضی از ورزشکاران از میزان توصیه شده بیشتر است .

حال سوال اینجاست که :

آیا این روش (مصرف چربی بالاتر از درصد پیشنهاد شده) به عملکرد ورزشکار ضربه می زند ؟

این روش در بعضی از رشته های ورزشی امری شایع بوده و مادامی که انرژی مورد نیاز از کربوهیدراتها برآورده شود و فرد از چربی مازاد غیر ضروری دوری کند آنگاه می توان گفت از نظر عملکردی مصرف یک رژیم غذایی پر چرب دوره ای می تواند درست باشد .

تمرینات اینتروال

تمرینات اینتروال چیست؟

تمرینات اینتروال چیست؟ تمرینات اینتروال برای چربی سوزی، تمرینات اینتروال با تردمیل، تمرینات اینتروال hiit برای چربی سوزی چیست؟

باید ها و نباید ها در تمرینات اینتروال 

در دو سه سال اخیر تمرینات اینتروال در لیست ترند های فیتنس بوده است.حال چرا تمرینات متناوب با شدت بالا تا این حد مشهور شده است؟

۱٫به جای اینکه مجبور باشید ساعت ها در هفته برای تمرین های سخت و سنگین که هیچ انگیزه ای به شما نمیدهد،وقت صرف کنید ،مفید و موثر تمرین کنید. به بیان دیگر از تمرینات متناوب یا  HIIT برای بهبود فیتنس عمومی در کمترین زمان کمک بگیرید.

به گفته Todd Astorino   استاد حرکت شناسی دانشگاه کالیفرنیا این گونه تمرینات دارای اثراتی مشابه تمرینات هوازی با شدت متوسط اما طولانی تر هستند و این واقعیتی است که ۱۰ سال پژوهش و تحقیق آن را تایید میکند.علاوه بر این پژوهش ها نشان داده اند تمرینات شدید تر نسبت به تمرینات با شدت متوسط ، از جهت سلامت قلبی و عروقی برتری دارند.

به کمک این تمرینات میتوان حساسیت به انسولین را بهبود داد و به مبارزه با سندروم متابولیک و دیابت نوع دوم کمک کرد. یک تیر چند نشان!

اما سوالی که پیش می آید این است : تمرینات متناوب با شدت بالا ،با چه شدتی تعریف می شوند؟ به عبارت دیگر تا چه حد باید به خودمان فشار بیاوریم تا از فواید این تمرینات به خوبی بهره مند شویم؟

در برخی منابع شدت بالا اینگونه تعریف شده است : ورزشی که ضربان قلب را به ۷۰% ماکسیمم یا بیشتر برساند(سن فرد-۲۲۰=ماکسیمم ضربان قلب)

مثلا اگر شما ۵۰ سال دارید ، ماکسیمم ضربان قلب شما باید ۱۷۰ تپش در دقیقه باشد و۷۰% آن یعنی ۱۱۹٫البته تمرینات اینتروال واقعی باید شدت بالاتری داشته باشد و ضربان قلب تان را به ۹۰ تا ۹۵ درصد ماکسیمم برساند.یعنی اگر این تمرینات را درست انجام بدهید با مثال بالا ضربان قلب شما حین فعالیت های اینتروال باید ۱۵۳ یا بالاتر باشد.

اشتباهی که خیلی ها در مورد تمرینات اینتروال با شدت بالا مرتکب میشوند این است که سختی تمرین شان کافی نیست.کلید کسب بهترین امتیازات از HIIT ،سخت تمرین کردن و ریکاوری مناسب در استراحت هاست.

در تمرینات اینتروال واقعی، شما فشار کافی وارد میکنید تا حدی که اسید لاکتیک بسازید و عضلات خود را حین تمرین کاملا خسته کنید.حین اینتروال های استراحت،زمانی است که شما مقداری از این اسید لاکتیک را رفع میکنید و عضلات تا حدودی ریکاوری می شوند.بنا بر این میتوانید راند دیگر را انجام دهید.اگر فشار کافی وارد نکنید از تمام فواید غیر هوازی تمرینات اینتروال با شدت بالا بهره مند نخواهید شد.

از برتری های HIIT نسبت به تمرینات هوازی با شدت متوسط می توان به افزایش توانایی هوازی فرد و بهبود سیستم انرژی  غیر هوازی اشاره کرد. همچنین چون شدت تمرین بالاست فرد مجبور به تمرین در زمان طولانی نیست.

مطالعات نشان داده است با انجام حتی ۱۰ دقیقه تمرینات اینتروال با شدت بالا می توانید از مزایای آن کاملا بهره مند شوید . در واقع به ازای افزایش شده تمرین زمان پس انداز می کنید.

چگونه می توان شدت لازم تمرینات اینتروال را تشخیص داد؟

اگر به مانیتور ضربان قلب مجهز باشید ،خواهید فهمید شدت تمرین تان چقدر است.اگر مانیتور ضربان قلب ندارید talk test هم میتواند اطلاعات نسبتا خوبی به شما بدهد.

اگر حین تمرین فعال متناوب با شدت بالا بتوانید بیش تر از دو یا سه کلمه حرف بزنید پس شدت تمرین شما با اندازه کافی بالا نیست .HITT باید شما را آنچنان ناتوان کند که نتوانید یک جمله کامل بیان کنید.

میتوانید از چارت مقیاس میزان درک تلاش (Percevide exertion chart) نیز استفاده کنید.

حد اقل میزان درک تلاش برای تمرینات اینتروال با شدت بالا باید ۷ باشد.(از ۱ شروع تا ۱۰ می رسد) اما اگر این تمرینات را تازه شروع کرده اید سعی نکنید فراتر از ۷ بروید.این نکته را به یاد داشته باشید که زیاده روی در HIIT میتواند سیستم ایمنی بدن تان را مختل کرده و ریسک ابتلا به عفونت های ویروسی را بالا ببرد.لازم نیست هرروز این تمرین ها را انجام بدهید تا نتیجه بگیرید.

تمرینات HIIT را با نیاز ها و اهدافتان تطبیق بدهید.

تمرین هایی که حین اینتروال های فعال انجام می دهید شامل طیف وسیعی از پلایومتریک گرفته تا اسپرینت می شود. تنها چیزی که نیاز دارید این است که شدت تمرین تا حدی باشد که میزان درک تلاشتان به ۷ یا بالاتر برسد.بهترین تمرین آنهایی هستند که از گروه های عضلانی بزرگ در پایین تنه استفاده کنند.مثلا در اینتروال های فعال می توانید اسپرینت تمرین کنید ،تاب دادن کتل بل را سخت تر انجام دهید ،بورپی انجام دهید و یا حتی دوچرخه ثابت را با شدت و سرعت تمام پدال بزنید.نوع تمرین به اندازه شدت آن اهمیت ندارد.

زیاده روی در تمرینات اینتروال

زیاده روی در شدت تمرین ها برای سیستم عصبی تان استرس برانگیز است و در موارد حاد می تواند منجر به افزایش هورمون کورتیزول یا استرس شود.

دو جلسه در هفته کافیست تا به نتایج مطلوب دست پیدا کنید .اهمیت ریکاوری کافی بین جلسات را فراموش نکنید.زیاده روی در تمرینات اینتروال با شدت بالا نه تنها شما را متناسب تر و سالم نمی کند بلکه شما را خسته تر و احتمال آسیب را افزایش می دهد.

شاداب و پیروز باشید

سایر مقالات ما …

تاثیر ژنتیک و تمرین بر روی انعطاف پذیری بدن

رابطه انعظاف پذیری و ژنتیک

تاثیر ژنتیک بر انعطاف پذیری چیست؟؟ رابطه ژنتیک و انعطاف پذیری چیست؟؟

داشتن انعطاف پذیری مناسب مفاصل،شانه،لگن،زانو و مچ برای دست پیدا کردن به وضعیت های مناسب تمرینات خاص بدنسازی یکی از چالش های ورزشکار ها می باشد.تقریبا تمام ورزشکار ها مجبورند تمرینات انعطاف پذیری را انجام دهند تا از تمام پتانسیل شان بهره ببرند.اما بعضی از افراد وقتی شروع به ورزش و تمرین میکنندانعطاف پذیر تر از دیگران هستندعلت چیست؟

عوامل موثر بر انعطاف پذیری

انعطاف پذیری اساسا توسط دو عامل مشخص می شود:

۱- ساختار بدنی فرد و اینکه چقدر تمرین میکند .

یک ورزشکار به طور کلی کنترل کمی روی این عامل دارد اما به هر حال ساختار بدنی،عامل مهمی در تعیین پتانسیل شما در انعطاف پذیری بدن است.

۲- سن

ما در کودکی بدنی بی نهایت انعطاف پذیر داریم و این ویژگی به مرور زمان با رشد و افزایش سن کاهش پیدا می کند به خصوص اگر سبک زندگی یکجا نشینی داشته باشیم.به همین علت است که بسیاری از بدنساز های حرفه ای  نهایتا مجبور می شوند به خاطر پاور کلین های یک ضرب ،مدل اسکوات را رها کنند.میله بالا می رود و یک راست پایین می آید.

۳- جنسیت

انعطاف پذیر بودن بدن خانم ها مخصوصا در مفاصلی که در وزنه برداری نقش مهمی دارد مانند شانه ها و مفاصل اسکوات،بیش تر دیده می شود.مرد های تستوسترون دارند،اما زن ها انعطاف پذیری!

۴- طول استخوان ران

طول استخوان ران در بدنسازی اهمیت زیادی دارد.زیرا  نقش مهمی در اسکوات ایفا می کند.هرچه استخوان ران شما بلند تر باشد در اسکوات بیش تر می توانید پایین بروید.

آنهایی که استخوان ران کوتاهی دارند فقط تا حدی می توانند در اسکوات پایین بروند.انجام تمرینات انعطاف پذیری تاثیر اندکی روی عمق اسکوات این افراد میگذارد.

از آن طرف داشتن استخوان های ران بلند در هنگام اسکوات این نگرانی را ایجاد می کند که مبادا باسن فرد با زمین برخورد کند . در این گونه افراد به دلیل زوایایی که ایجاد می شود بلند شدن از وضعیت اسکوات عمیق ،بسیار دشوار تر خواهد بود .

۵- بافت های همبند

میزان کشش تاندون ها و رباط ها تاثیر زیادی در انعطاف پذیری دارد.رباط ها و تاندون ها هر چه بیشتر بتوانند کشیده شوند مفصل مرتبط بیشتر می تواند بسته شود.

آنهایی که از نظر فیزیکی فعال هستند به طور طبیعی از این نوع انعطاف پذیری ،بیش تر برخوردارند و بر عکس کسانی که بافت های همبندشان قابلیت کشسانی چندانی ندارد،انعطاف پذیری بسیار کمتری دارند.

۶- حجم بدن

بدن شما هرچه بزرگتر باشد سخت تر خواهید توانست به یک وضعیت انعطاف پذیری خوب دست پیدا کنید. این سایز اضافی بدن چه از عضله باشد و چه از چربی،از این لحاظ فرقی نمیکند.هر دو این عوامل (عضله یا چربی) حتی زمانی که انعطاف پذیری مفاصل کافی است نیز اعمال نفوذ می کند .

همه ی ما وزنه بردارهایی با عضلات دوسر بازوی آنچنان بزرگی دیده ایم که نمی توانند بازو های خود را به اندازه کافی خم کنند تا هالتر روی شانه هایشان قرار بگیرد.

انعطاف و ژنتیک

عوامل تمرینی چه نقشی در میزان انعطاف پذیری دارند؟

۱- میزان فعالیت ورزشکار

هر چقدر فرد فعال تر باشد ،انعطاف پذیری بدنی بیش تری خواهد داشت .برای مثال اجرای حرکت اسکوات توسط کودکان در آسیا برابر اجرای کودکان در دنیای غرب است و هیچ تفاوتی در نوع انعطاف پذیری بدن وجود ندارد.اما با بزرگ تر شدن،تفاوت های اساسی بین این دو گروه دیده میشود.آسیایی ها هم چنان در سنین بزرگسالی هم فعالیت های روزمره زیادی انجام می دهند و از انعطاف پذیرشان کاسته نمیشود اما در کشور های غربی سبک یکجا نشینی غالب است به همین علت این عده نمیتوانند اسکوات را از سطح موازی پایین تر بروند و نتیجه این خواهد بود که با بدنی با انعطاف پذیری بسیار کم در پاها برای انجام فرم درست اسکوات در پاور کلین و اسنچ با مشکل روبه رو هستند.

۲- طیف حرکتی

این توصیه به بدنساز ها که تمرینات خود را با طیف کامل حرکتی انجام بدهند به این خاطر است که افرادی که طیف رکتی خود را کم می کنند انعطاف پذیری مفاصل مرتبط شان نیز کاهش پیدا خواهد کرد.

۳- تعادل عضلانی

هر عضله در بدن عضله دیگری دارد که به عنوان متضاد آن عمل می کند .هرکدام از این عضلات باید به طور یکسان کم و بیش تمرین داده شوند تا عدم تعادل در قدرت یا هایپرتروفی ایجاد نشده و از انعطاف پذیری کم نشود.

پرورش اندام کار ها کمتر با این گونه مشکلات رو به رو هستند .آنها باید هر عضله را به طور یکسان تمرین و رشد بدهند تا به چیزی که به اشتباه آن را قرینگی(Symmetry) برسند.

در مقابل بدنساز ها چون روی اکستندر پاها و کمر کار می کنند و توجه کمتری به کونتراکتورها دارند بیش تر با این مشکل مواجه هستند و نتیجه چیزی جز عضلات چهار سر بزرگ و همسترینگ های رشد نکرده نیست.

پس میتوان با روش های تمرینی درست سه عامل ذکر شده را کنترل کرد .

کنترل روش های تمرینی تان را در دست بگیرید تا بیش ترین بهره را از پتانسیل تان در انعطاف پذیری ببرید.

گردآورنده: مهسا رسولی

منبع:   علم ورزش