تفاوت در تعادل و ثبات در تمرینات کاربردی، نحوه تقویت تعادل، نحوه افزایش ثبات در بدن

 

تعادل در مقابله با ثبات

تمرین تعادل نباید با تمرین پایداری اشتباه در نظر گرفته شود. محیط های ناپایدار تمرینی یکی از مهم ترین موضوع ها در خصوص تمرین کاربردی می باشد به همین دلیل ما این موضوع را با تمرکر و درک بیشتری نسبت به سایر موارد مورد بحث قرار خواهیم داد. اجاره دهید بحث را با بررسی چند تعریف پی نگیریم تعاد به معنی پایداری ایجاد شده توسط تقسیم وزن بر هر یک از محورهای عمودی می باشد و همچمین به معنی ایجاد توازن است(حالت تعادل بین نیروهای مخالف)

 

پایداری عبارت است از کیفیت، چگونگی و درجه ثبات که شامل موارد زیر می باشد
۱‍.توان ایستادگی و تحمل سختی

۲٫آماده سازی بدن هنگام تقسیم شرایط موازنه یا حالت پایداری
۳٫برقراری تعادل میان نیروها و عناصر مخالف یا متضاد که باعث حرکت و یا تغییر حرکت می گردند

۴٫طراحی به عنوان نیروهای پیشرو که هنگام تغییر وضعیت به حالت توازن، فرم اصلی را حفظ نماید.

به عبارتی تعادل به عمل استفاده از نیروی متضاد با نیروی مقابل برای ایجاد حالت ثبات اطلاق می گردد.
پایداری کنترل حرکت های ناخواسته برای حفظ با برقراری موقعیت است تعادل معمولا نیازمند انتقال نیروهای معین برای حفظ تعادل است در حالی که پایداری نیازمند نیروی قوی برای ایجاد ثبات میباشد بهترین مثال عینی از پابداری و تعادل هرم می باشد همان طور که می بینید یک هرم پایدار به علت حکم و متعادل بودن میتواند هر نیرویی را که به آن وارد شود را تحمل کند

یک هرم متعادل نیروهایی که از هرم عمودی به آن وارد شود را تحمل خواهد کرد اگر شما بدن را به عنوان یک هرم در نظر بگیرید که با بزرگتر شدن و حفظ پایداری توان تحمل نیروهای زیادی را از جهات متفاوت داراست شما باید آن را به گونه ای تمرین دهید که هرم بر پایه آن قرار دارد نه بر نوک پا و آن وقتی هرم بر یک ضلع آن متعادل شود شما نمی توانید به آسانی آن را در موقعیت متناسب قرار دهید شما نمی توانید زمانی که در حالت نامتعادل قرار دارید، کار زیادی را انجام دهید.

(به عنوان مثال تعادل تک پا) جز آنکه همان جا بمانید، تعادل را حفظ کنید و منتظر عدم تعادل و سقوط با حرکت سریع هر شی باشید.
ورزشکاران در حالتی که موقعیتی برای اتکاء یا پشتیبانی وجود ندارد نمی تواند در مقابل تماس ها و برخوردهای فیزیکی تعادل خود را حفظ کنند و آنها در معرض نیروهای فیزیکی محیط قرار خواهند گرفت (برای مثال یک ورزشکار دیگر تماس فیزیکی برقرار می کند و این حالت در شرابط ایستا جایی که ورزشکار نمی تواند از حرکت جنبشی یا اینرسی برای کنترل دینامیکی استفاده کند کاملا مشهود است.

تمرین کاربردی باید بر ایجاد پایداری (سختی فوق العاده) متمرکز باشند بنابر این موقعیت صحیح ورزشکار می تواند از طریق انتقال نیرو از زنجیره حرکت حفظ شود. این بدین معناست که باید ابتدا هسته مرکزی پایداری تا جایی که امکان دارد مستحکم شود سپس اجازه حرکت مورد نیاز به آن داده شود.

مقاله مرتبط  با تخصصی کردن تمرینات کاربردی را از اینجا دنبال کنید.

مترجم و نگارنده: احمدحیدری
برگرفته از کتاب تمرینات کاربردی کارلوس سانتانا

تمرینات کاربردی ، کاربردی ، تمرینات ، تمرین کاربردی